حرم حضرت شاه چراغ در مرکز شهر شیراز مدفن حضرت سید احمد برادر امام رضا (ع) و فرزند امام هفتم(ع) شیعیان میباشد. این بنای بسیار بزرگ در قرن ششم هجری قمری و در زمان اتابك ابوبكر سعد بن زنگی بر این آرامگاه شریف ساخته شده است که مشتمل بر ایوان ، حرم، گنبد، رواقها و شاه نشین با تزئینات آئینه كاری و گچ بری و كتیبه های بسیار هنرمندانه است. مرقد حضرت شاه چراغ پس از اتابكان در دوره ی صفویه و دوره ی قاجار چندین بار مرمت و تعمیر شد. اگرچه در سال 1239 هجری قمری شیراز باخاک یکسان شد و مرقد شاه چراغ نیز از این امر مستثنی نبود لیکن با قندیل طلایی که نادر شاه به حرم هدیه کرده بود فروخته شد و از نو ساختمان و حرم مورد بازسازی و نو سازی قرار گرفت. مجدد در سنوات بعد گنبد توسط زلزله شکاف برداشته که در سال 1336 برچیده و به سبک بتونی و محکم بنا گذاشته شد.كاشی كاری معرق و زیبای گنبد روی حرم نیز در سال 1345 هجری شمسی اتمام یافت.در مجاورت زیارتگاه حضرت شاه چراغ ، مرقد سید میر محمد برادر شاه چراغ قرار گرفته که ساختمان این بنا متعلق به چهار قرن بعد یعنی قرن دهم هجری قمری است و مجددا" در دوره ی زندیه و قاجار تعمیر و تزئین یافته است. كاشیكاری گنبد آن به شیوه کاشیکاری گنبدهای زمان قاجار می باشد. از مشخصه های دیگر عمارت ساخت چوبی سقف ایوان و نوشتار اسماء متبرکه روی آنهاست. حوضی بزرگ در میان حیاط صحن از جنس چینی و از معادن معروف شهر نی ریز میباشد. بالاخره بعد از انقلاب نیز توجه زیادی در ساخت و ساز تمام قسمتهای عمارت آرامگاه شاه چراغ و بازارهای کناری آن به شیوه ی مذهبی و سنتی و معماری اصیل ایرانی به عمل آمد و با گسترده شدن محدودههای اطراف حرم این بنای عظیم به نحو شایسته مورد تکریم قرار میگیرد.
