این بنا كه در شهر قزوین واقع شده ، آرامگاه حسین فرزند حضرت علی بن موسی الرضا(ع) است .وفات ایشان ،طبق كتیبه موجود در ضریح چوبی نفیس آرامگاه در سال 201 ه.ق روی داده است.تاریخ و شكل بنای اولیه بقعه معلوم نیست .قدیمی ترین تاریخ این بنا به ضریح چوبی بسیار نفیس بقعه مربوط است كه تاریخ 806 ه.ق بر روی آن حك شده است .تاریخ اولیه بنای كنونی را به دوره شاه صفی صفوی نسبت داده اند .طبق كتیبه های موجود بنای امامزاده در اوایل قرن چهاردهم ه.ق باز سازی شده است . ساختمان ایوان بزرگ شمالی ،دیواره صحن و سر در پركار امامزاده و نیز تزئینات كاشی كاری گنبد و آئینه كاری فضاهای داخلی ، به همین سالها مربوط است.بنای امامزاده در كل مشتمل بر آستانه و صحن و بقعه است. درگاه یا آستانه ،جنبه های تزئینی زیبا دارد و بالای قوس سر در امامزاده ، تزئینات كاشی با نقش هندسی وجود دارد و در دوسوی بنا دومناره قرار گرفته است . در ورودی امامزاده بسیار بلند و مجلل است و در هر لنگه آن كوبه ای نصب شده است و در زیر هر كوبه كلمه یا مفتح الابواب با خط نستعلیق عالی به رنگ سفید در زمینه كاشی لاجوردی در دو ردیف مشتمل بر 12 بیت شعر است .پس از آستانه هشتی قرار دارد كه به صحن وسیعی منتهی میشود . آرامگاه ساختمان كوچك منفردی است كه در میان صحن وسیعی قرار گرفته است دیوارهای این صحن طاق نما سازی شده است .در سمت شمال و در كنار ورودی اسصلی مجموعه پشت طاق نماها حجره هایی نیز وجود دارد . در دوسوی آستانه پنچ حجره ایوان دار ودر سه جانب دیگر آن 52 ایوان بنا شده است . شكل كلی صحن از شكل ساختمان میانی تبعیت می كندو به صورت مستطیل نسبتا كشیده ای است كه در یك سمت گوشه های مورب دارد .صحن دارای دو در اصلی در امتداد محور اصلی بقعه است . د وسط صحن مقابل در ورودی سقاخانه بزرگی با طرح هشت ضلعی وجود دارد كه كتیبه ای بر آن نصب شده است . در آخر كتیبه سال بنا 1340 ه.ق ذكر شده است .خود بقعه بنای كوشك مانندی است كه از درون آن و از چهار جهت میتوان به بیرون نظر انداخت .گنبد خانه اصلی در میان چهار ایوان كه د چهار جهت اصلی ساخته شده اند، قرار گرفته است.
