در شهراصفهان و انتهای خیابان کمال اسماعیل،( محلی که اکنون در دو طرف رودخانه پارکهای بزرگ و زیبا احداث گردیده) پل باریک و کم عرضی به نام «پل جویی» قرار گرفته است. این پل، بینپلخواجو در شرق و سی وسه پل در غرب واقع شده است. این بنا زمانی در غرب کاخهای «هفت دست» و «آیینه خانه» قرار گرفته بود.
دلیل نامگذاری «پل جویی» از آن جهت است که جوی آبی به درازای پل یعنی 147 متر و پهنای کمتر از یک متر از روی ناحیه سنگ تراش وسط پل عبور می کرد. در واقع این جوی، آب را به باغهای شمالی زاینده رود می رسانید. متاسفانه این جوی آب امروزه به شکل قدیم وجود ندارد. با جمع شدن آب در بخش غربی پل جویی ، آب رودخانه به صورت دریاچهای در میآید. به این دلیل به این پل، «پل دریاچه» نیز میگفتند. البته گاه به غلط در زبان عامیانه مردم ، آن را «پل چوبی» نیز می نامند در حالی که در ساختمان این پل اصلا از چوب استفاده نشده است و این نام در واقع تلفظ غلط و یا شاید ساده تر کلمه عامیانه «چوبی» است.
از لحاظ معماری، پل جویی اصفهان 21 دهانه با طاقهای جناغی و دو اتاقک کوچک در بخش میانی و آب برهای مثلثی دارد. در بخش میانی پل جویی در گذشته، برجی شش ضلعی قرار گرفته بود که از هر طرف آن، چشمه ای روان می گردید. پل جویی با وجود طول زیاد و پهنای اندک بسیار محکم و از شر بلایای طبیعی به دور مانده است. ساختارپل جویی سنگ تراش بوده و در پایه های آن از ملات ساروج استفاده شده و در تمامی بدنه و طاقها، آجر با ملات گچ به کار رفته است.
